3 Belgen op EK Skyrunning 2021 - Een verslag
Jasper Mannaert over zijn eerste EK
Hoe ben ik hieraan begonnen?
Mijn “trailverhaal” begint zo’n 6 jaar geleden, op een avondje op café met enkele oud-chiroleiders en vrienden. Zij hadden het jaar voordien deelgenomen aan de ‘Cretes de Spa’, een 55km lange trailwedstrijd. Ik vond dat complete waanzin, maar tegelijk ook fascinerend. Na enkele drankjes ondertekende ik die avond een bierkaartje waarop stond dat ik zou deelnemen aan de 'Cretes de Spa', zoniet moest ik trakteren met een vat bier. Er was dus geen weg terug.
Voordien ging ik wekelijks wel een rondje lopen, maar die trainingen mochten dus wat steviger. Zonder enige ambitie, startte ik dan wat later aan de 55km lange onderneming in een besneeuwd landschap in Spa. Afzien is een understatement, maar wat een fantastische ervaring was die eerste trailwedstrijd! Ik had de microbe direct te pakken.
Hierna is de bal aan het rollen gegaan en is het lopen een onderdeel geworden van mijn levensstijl. Elk jaar werd het lopen een beetje serieuzer en het ging dan ook beter en beter, met af en toe een ereplaats. Na mijn studies Lichamelijke Opvoeding in Leuven, heb ik mezelf aangesloten bij de lokale atletiekclub (AVZK Booischot), waar ik in een fantastische trainingsgroep ben terechtgekomen. Ze ondersteunen mijn gekke uitspattingen en we gaan zelfs af en toe samen trailen.
Skyrunning?
Toen ik de uitnodiging kreeg om deel te nemen aan het Europees Kampioenschap Skyrunning heb ik geen moment getwijfeld, die kans moest ik echt grijpen.
De voorbereiding zelf verliep niet volledig vlekkeloos. Na een half jaartje sukkelen met een hielspoor kon ik in oktober terug het volume opdrijven. De trainingsfocus lag vooral op hoogtemeters. Niet alleen de lokale heuvels van het Hageland en een uitstapje naar de Ardennen, maar voor de eerste keer van m'n leven begaf ik me in een fitnessruimte. Hier kon ik de loopband op 15% zetten of omhoog wandelen op de StairMaster (SM voor de bovenbenen in feite). De weken voor de wedstrijd voelde het lichaam terug goed aan, dus ik voelde me klaar om op de vlieger te stappen naar Portugal!
Het EK
De hele trip was voor mij een topervaring! Samen met Jo en Kevin vloog ik naar Portugal. We deelden het hotel met enkele andere nationale ploegen, zoals Spanjaarden, Serviërs, Oostenrijkers... De sportmaaltijd die het hotel aanbood (pasta, kip en een kroontje broccoli), was ideaal om nog wat koolhydraten te stapelen. Toch bleken de Spanjaarden hier niet helemaal mee gediend, aangezien hun tafel nog vol stond met andere sportvoeding, shakes... We waren dan ook vrij onder de indruk van de serieuze aanpak van de andere ploegen.
Voor de start gingen de zenuwen bij mij serieus de hoogte in. Zeker als je dan de toekomstige winnaar (Stian Angermund) spurtjes ziet trekken als opwarming.
Na het startschot begon ik, naar goede gewoonte, stevig aan de wedstrijd. De eerste kilometers waren bergop en hier kon ik nog verrassend goed aansluiting vinden. De bergtop overgestoken, ging het naar beneden. De afdalingen waren technisch moeilijk, stijl naar beneden, met veel losse stenen. Aanvankelijk probeerde ik wel te volgen, maar de ene na de andere loper vloog me voorbij. Ik stond echt versteld van hun daalkunsten! Veiligheid stond bij mij voorop, dus ik ging op mijn gecontroleerde tempo verder.
Na 16km, zo’n 1800 hoogtemeters en 1 tuimeling later kreeg ik reeds krampachtige sensaties in mijn beide hamstrings. Te weinig gedronken, te hard gestart of de benen die toch niet klaar waren voor dit soort hellingen, wie zal het zeggen? We waren nog niet halfweg, dus ik besloot om even te wandelen, voldoende te eten en te drinken en het tempo wat terug te schroeven. Gelukkig ben ik hersteld van dit dipje en kon ik verder.
De rest van de wedstrijd liep ik in de buurt van 3 vrouwen (die tweede, derde en vierde werden). Bergaf en bergop ging het bij hun een pak vlotter dan bij mij! Op mijn eigen tempo kon ik naar de finish lopen, klimmen, klauteren, schuiven... Maar wat een ervaring, wat een uitzichten, wat een bangelijk parcours!!
De speaker riep af dat ik 22ste was (26ste overal), wat ik vrij verbazend vond aangezien de benen toch niet helemaal klaar waren voor dit soort arbeid. Het verschil met de top is wel nog zeer groot, aangezien zij op dit terrein meer als een uur sneller lopen. Aan de finish kwam ik Kevin tegen die door maagproblemen moest opgeven en konden we Jo aanmoedigen toen hij iets later, ook na een bangelijke wedstrijd, aankwam. Ik heb echt genoten van de eerste tot de laatste minuut! Op naar de volgende?
Wat hebben we geleerd?
Ook al wist ik dat kilometerslange afdalingen de beenspieren aantasten, toch heb ik me hier aan laten vangen. Snel en efficiënt dalen is echt een kunst!
In België is het niet makkelijk om specifiek te trainen op downhill. Echte bergervaring is volgens mij het allerbelangrijkst en dat is niet echt mogelijk in ons platte land. Met hill repeats en wat krachttraining voor de bovenbenen, kan je natuurlijk de situatie wat nabootsen, hier zou ik dan zeker op proberen inzetten de volgende keer.
Jo's ervaringen op het EK
Na een aangename kennismaking met Jasper op vrijdag vertrokken we richting Sao Pedro Do Sul. Trein - vliegtuig - auto, the usual stuff.
We halen eerst onze startnummers in het biopark en verkennen een stukje van het parcours. De eerste km's deden vermoeden dat het de moeite ging worden. Na een korte verkenning begaven we ons richting hotel, waar we een hapje aten en onze voorbereiding troffen voor de grote dag. Verplicht materiaal checken, eten, drinken, kledij, enz...
Zaterdagochtend, vroeg uit de veren. Ontbijt, nog een snelle check van het materiaal en op naar het biopark. Van stress bij mezelf geen sprake. Niks te verliezen, een solide race lopen is het enige wat ik voor ogen heb. Niet kijken naar de concurrentie want die is de top van de wereld. Voor het betreden van het startvak controleert de organisatie nog eens het verplichte materiaal en kunnen we van start gaan.
Ready, set, go!
Na het startsignaal is het al snel duidelijk dat ik bij de laatste zal lopen, dat is even wennen. Belgische top is duidelijk geen Europese top. Ik tracht me de eerste 10km bij een groepje vrouwen te houden. Bergop ben ik veruit de sterkste, bergaf dan weer veruit de zwakste. Fenomenaal hoe de wereldtop de afdaalkunsten beheerst. Km 11 en 13 zijn twee kleppers, op twee stroken van 700 meter stijgen we ruim 300 meter. De afdalingen zijn technisch, veel losliggende stenen. Dat maakt het heel zwaar want zo krijg je geen enkel moment van recuperatie. Na 14 km hebben we reeds 1600 meter geklommen, de helft van de stijgende meters dus.
Gedurende de komende 10 km blijft het op en neer gaan, geen Ardennenniveau, wel muren die constant voor je opduiken. Op bevoorrading 3 neem ik enkele minuten pauze, wetende dat de zwaarste beklimming er nog moet aankomen. Na een hapje en een drankje schraap ik mijn moed bij elkaar en zet een stuk afdaling in die meteen overgaat in een rivercrossing en de start van de vertical km. Km 24 is er eentje met +400 stijging, heel zwaar dus. Na iedere muur duikt een nieuwe op, de beklimming stopt niet. Iedere keer dat je denkt 'ik ben boven', duikt een nieuw stuk op. Mentaal zo zwaar en de eerste keer van de dag dat ik meermaals even moet bekomen. Met de nodige steun van een groep gekke Hollandse supporters op iedere tussentop geraak ik toch boven.
Nu weet ik dat het slechts 8,5 km is tot de finish en dat het zwaarste voorbij is. Niet te onderschatten, er moet nog 850 meter gedaald worden. Met vermoeide en kapotte benen kan dit best gevaarlijk zijn. Getuige hiervan zijn de opgaves die nog in de laatste 5 km genoteerd worden. Zelfs in het eerste deel van de race regent het opgaves. Ik zag letterlijk twee vrouwen over de rotsen tuimelen en opgeven. Op kilometer 21 (ook een heel pittige) zag ik nog twee deelnemers uitstappen.
Op iedere top stond trouwens een medisch geschoold persoon die je kort checkte. Niet in orde = opgave. Zo simpel is het in het skyrunnen. Veiligheid voor alles. Nummer afgeven, busje in en terug naar start.
Uiteindelijk haal ik met veel moeite de finish. Voor mij toch wel één van de zwaardere missies die ik volbracht maar wat een ervaring. Meestrijden met de absolute wereldtop namens de bergsportfederatie van Vlaanderen, het was een eer. Ik was wat te licht maar ik denk dat we België toch goed vertegenwoordigd hebben.
Na 6u15 kom ik over de meet, redelijk uitgeput, fier als een gieter!
Bekijk de volledige lijst met resultaten.
Beleef meer Skyrunning met KBF
De Skyrun-community groeit snel aan. Meer info over dit uitdagende discipline lees je hier.
Meld je aan bij de KBF-Skyrun-community en blijf op de hoogte van alle nieuwtjes binnen de sport.