“Concatenamento”

De Belg Claude Barbier is aan het balen. Maandenlang was hij thuis in Brussel stiekem aan het dromen over een bepaalde 'eerste beklimming'. Hij heeft er nog met niemand over gesproken. Van zodra hij aankomt in de Dolomieten hoort hij dat die beklimming een week eerder door iemand anders is volbracht. Hij moet er meerdere dagen, en eigenlijk een leven lang van bekomen, hij heeft zelfs geen zin meer in klimmen. Maar opeens komt hij op een geniaal idee…

Concatenamento di Claudio, augustus 1961

Augustus 1961. Claudio Barbier heeft een geniaal idee. Zijn makkers vragen hem of hij niet wil gaan klimmen. Neen, hij heeft geen zin, zegt hij. Ze snappen er niks van, het wordt zonnig en stralend weer, maar het is niet de eerste keer dat hun vriend de paljas uithangt. Claude heeft ook geen zin in een avondje met grappa aan de toog van de hut. Hij gaat op tijd slapen. Nog vóór het licht wordt vertrekt hij. Zijn vriend Bepi volgt hem vanuit de hut met de verrekijker. Wanneer hij ’s ochtends opstaat, ziet hij Claudio op de wand midden in de Cassinroute in de Cima Ovest. Alleen. Iets later op de ochtend zit hij in de Comici op de Cima Grande. Na de middag pakt hij er nog de kleinere wandjes bij: de Preussroute op de Cima Piccolissima, de Dülfer op de Punta Frida, en als cooling down de Innerkofler op de Cima Piccola. Om 19u00 is hij terug in de hut voor het avondeten. In het huttenboek noteert hij het volgende:

24 augustus: Claudio Barbier (da solo)

• Cima Ovest via Cassin : 5u20 – 8u18, afdaling 8u30 – 9u30

• Cima Grande via Comici : 10u10 – 13u10

• Cima Piccolissima via Preuss : 14u45 -15u55

• Punta di Frida via Dülfer : 16u30 - 17u30

• Cima Piccola via Innerköffler : 17u55 – 18u25

Vijf routes op één dag, vijf routes die in die tijd nog serieuze beklimmingen zijn, en dat zonder partner! De vijf noordwanden van de Drei Zinnen, alle een mijlpaal in de geschiedenis van het klimmen, eventjes solo afgelapt. Futuristisch, elegant, visionair, il concatenamento di Claudio. Pas jaren en zelfs decennia later raakt deze manier van klimmen - snel en luchtig meters slikken - in de mode bij de elite van de bergsport. Claudio is blij, maar is het ook alweer snel vergeten.

Vandaag zijn deze routes alpiene megaklassiekers. Nu hebben we natuurlijk perfect dynamische touwen, gordels, klimschoenen, en eventueel nog dure Gore-Tex zooi, betrouwbare weerberichten, overdreven gedetailleerde topo’s die al het avontuur elimineren, en overal verschrikkelijke internetvervuiling zodat we zelfs in de bergen niet meer in de bergen zijn. Maar toch behouden deze routes nog een beetje van hun ruige karakter: de Dolomieten hebben zich niet laten temmen door boorhaken, plaquettes of salonklimmers! De rots is goed gekuist door de honderden beklimmingen, maar er kunnen nog steeds kleine frigo’s naar beneden vallen. Foutklimmen is moeilijk maar nog steeds mogelijk. En die pitons, zalig! Het voelt steeds zo goed om ze te zien, maar vertrouw ze niet blind!
 

 

Meer bergsport-nieuws lezen? Vind de volledige tweede editie van Monte online!