Mera Peak
MERA PEAK (6471 m) Een trekking / beklimming in november 2021
Nu of nooit
In oktober 2017 stopt een spierscheur in Makalu BC mijn Mera Peak beklimming. In maart 2020 stopt Corona mijn tweede poging. Begin oktober 2021 schrapt Nepal zijn quarantaine maatregelen. Nu nog eens uitstellen; ik heb het gevoel dat dat dan afstel wordt. Zes bergkameraden haken helaas af door de Coronasfeer. Mijn conditie is opgebouwd en het materiaal heb ik. Mera Peak, here I come.
Zowel bij de check-in in Zaventem als in Kathmandu voor Lukla slaag ik erin om mijn te zware North Face duffel ingecheckt te krijgen. Door 5 kg fotomateriaal (body, lenzen, statief, toebehoren) heeft hij 2,5 kg overgewicht. Mijn gids ziet dat tijdens de weging. En mijn drager voelt dat onmiddellijk. Die man is professioneel en weet op 250 gr na hoeveel er in een zak zit. Maar ik kan niets missen.
5 zware trekkingdagen door lower Khumbu
Zuidwaarts vanuit Lukla trek ik met mijn gids Nima Sherpa en drager Ang Gen Sherpa naar Paiya (2660 m). Om goed te acclimatiseren laten we de Zatrwa La (4610 m) letterlijk links liggen en stappen we in 5 dagen over de Panggom La (3286 m) naar Khote. Daar eindigt de jungle en start het echte Khumbu hooggebergte.
De weg is bezaaid met rotsblokken en een opeenvolging van trappen. Op en af: het stappen in Khumbu kan je enkel maar leren door het hier te doen. Ik voel de hoogte en er zit nog een algemene vermoeidheid in mijn lichaam. De conditie is goed en de benen sterk maar het super stapgevoel van 2014 naar EBC is er niet. Om 18u30 ga ik al slapen. De sobere levensomstandigheden en de kou vallen me zwaar. En ik kan met niemand delen. Ik heb heimwee. Dus een dag met een keer nemen en al mijn ervaring gebruiken.
’s Morgens is mijn camp-routine nog niet op scherp: ik ben te laat voor het ontbijt. Dat moet beter! Vandaag wacht een “ras”-stukje Nepali flat: stijgen naar 2930m, dan dalen naar 2300m om dan te slapen op 2770m. We starten recht tegen de helling op, met hoge opstappen in abschussig terrein. Concentratie en stapvastheid is nodig. We zitten nu in remote Khumbu en wandelen op de traditionele verbindingswegen voor de locals. De Nepali jungle trails zijn op veel plaatsen heel slecht, zeer smal en steil. ’s Middags is er enkel Dal Bhat. Nima zegt: “Patrick, Dal Bhat power, for 24 hours!” Zij vragen nog bij (dat mag 2X) maar ik heb met 1 portie genoeg. Het is hun diesel. Bij aankomst in Panggom (2760 m) ben ik moe maar de conditie is OK. Het gevoel is beter maar er moet meer intensiteit komen in het stappen, wil ik de top halen.
Ik ben de 29e gast dit seizoen in de Namaste Himalayan Trekkers Lodge. “Voor Corona had ik soms 29 gasten op een avond” vertelt de uitbaatster. “Het wegblijven van de trekkers is een ramp”. En haar Cola-, Sprite- en Fantaflesjes en de Pringels die begin 2020 zijn aangekocht, wachten nu al 4 seizoenen tevergeefs op trekkers.
De volgende morgen stappen we door een rododendronbos naar de Panggom La. Dan nemen we een jungletrail die de steile flanken dwarst. Laat in de namiddag dan nog de zware uitgezette trail omhoog naar de Mera View Lodge in Ramailo Danda (3180 m). De eerste stappen boven 3000 m vandaag wegen. Maar het goede gevoel dat ik hier in dit steile moeilijke stapterrein in de ijle lucht een aantal weken per jaar thuishoor, is terug.
Ramailo Danda: letterlijk “geniet van de bergen!” ’s Morgens is het zicht op Lower Khumbu, dat ten dele nog in de schaduw ligt, adembenemend. En voor de eerste keer Mera Peak: zo ver en zo hoog! Hoe moet ik daar op geraken? Voor de 1e maal in mijn bergleven twijfel ik tijdens de aanloop aan de haalbaarheid. Waar is dat gevoel van: “we gaan dit doen, wauw machtig, binnen een 8-tal dagen staan we daar boven?” Maar against all odds ben ik hier nu. Focus, veel rusten en een dag met een keer.
De camp-routine is back: inpakken in 20 min. Alleen op een kamer gaat dat ook makkelijker. Het staptempo moet verder naar omlaag, na de 1e nacht boven 3000 m. Wat een jungletrail: geëxposeerd traversen we door 60°, 70° steile hellingen met hoge op- en afstappen. En weer het Nepali flat: zijrivieren dwingen het pad genadeloos op en af door de flank. 3 stenen trappen moet ik met handen en voeten beklimmen. Nima en Ang Gel nemen die rechtop lopend.
De lodge in Chatra Khola (3000 m) is nieuw. De nederzetting zelf ligt troosteloos een beetje dal inwaarts, een verzameling van 3 trekkerslodges. Mijn maag blijft opspelen. Ik moet een nieuw evenwicht vinden tussen voldoende eten, isotone drank en inspanning/verbruik. Na een tijdje wakker liggen heb ik 2 maal een diepe slaap met dromen te pakken. Ook omdat ik mijn donzen slaapzak nu open op me leg. Toch meer ruimte voor mijn benen … De wekker gaat te vroeg! Mooi op tijd ingepakt. Op advies van Nima verlaag ik verder het gewicht van mijn dagrugzak, ten nadele van Ang Gen.
Vandaag dag 3 op de Khumbu Sherpa Jungle Trails. We starten met een klim naar 3500 meter en dan Nepali flat naar Takthor, een lodge halverwege waar de trail van de Zatrwa La terug op het pad komt. Een groep Finnen komt uit Mera High Camp (MHC). De 1e Westerlingen in 4 dagen. Door stormachtige wind was MHC hun eindpunt. Verse sneeuw met windvlagen tot 100 km per uur lieten de voorbije week niemand “toppen”. Ik zal rustig weer moeten hebben. Ik zie wel hoever we geraken. Na een Dal Bhat trekken we door het laatste stukje jungle naar Khote (3592 m).
Door de namiddag mist maakt Khote een troosteloze koude indruk op me. Ik kom leeg aan en ga direct 1,5 uur slapen. Ik ben niet in het rood gegaan maar de energie is op. Het eerste uur vandaag was mijn moeilijkste ooit in de bergen. Geen ritme, geen stapgevoel, steil tot op 3500m. Ik moet geloven dat door te rusten en te slapen ik morgen hersteld ben. Op aandringen van Nima - om weer op krachten te komen – kies ik verse Yak-steak met frietjes en ricepudding als toetje. Morgen houdt 6u easy trail in petto in goed weer. Dus ik mag uitslapen tot 7u30. Een luxe!
De weg naar Khare
Ons volgend doel is de Oxygen lodge in Tangnag (4279 m). Het pad loopt nu langzaam op langs de Hinku-rivier met rechts de machtige Mera-Peak westflank. Easy! Het verschil met de jungle trails van de voorbije 3 dagen kan niet groter zijn. Trekking is plots weer genieten.
Het weer is eindelijk omgeslagen in Upper Khumbu: vanaf nu starten we elke dag met een quasi wolkenloze diep blauwe hemel. Nima zegt: “Nu maken we een kans.” Vanaf 13 u drijven wolken vanuit Lower Khumbu de vallei binnen. Het weer is daar voorlopig nog niet stabiel genoeg. Meting: O2 is 82%, een normale waarde.
De volgende dag staat er vanuit Tangnag een acclimatisatietocht naar het viewpoint op 5028m gepland met prachtig uitzicht op de hanggletsjers in de Mera Peak West flank en het verder verloop van de route naar Khare. Ik vertrek zonder rugzak. Ang Gen draagt mijn fotomateriaal. We gaan kijken hoever we geraken. Tot 4700 m gaat het redelijk. De steilere stukken zijn hard een eerste keer op deze hoogte. Regelmatig pauzeren om de hartslag te laten zakken. Als Nima de eerste wolken ziet binnen drijven, adviseert hij om onmiddellijk te starten met de foto’s. We zijn nu nog 45 min van het viewpoint. Na deze onderbreking in het stapritme, weegt de verderzetting zwaar. Maar ik beschouw het als een investering in hoogtegewenning. Twintig hoogtemeter onder het viewpoint keren we om. Er ligt hier nog te veel firn en het is gevaarlijk om er door te zakken. Boven staat de O2 op 72%. In 5 uur op en in 1 uur zijn we terug beneden. Een mens leeft van liefde en af en toe een klein succes!
Ik ben de enige gast in de Oxygen lodge en zit ’s avonds met de familie van de lodge en Nima en Ang Gen rond de centrale Yak-stoof. De dochter heeft een aanslepende neusverkoudheid (we hebben Paracetamol gegeven), de vader-kok hoest. Ook voor hen is dagelijks “leven” op deze hoogte dus keihard. Zij proberen ook maar om hier een paar roepies te verdienen. De GSM’s worden voortdurend met veel commentaar vrolijk aan elkaar doorgegeven om leuke filmpjes van de sociale media te delen. Als je hier op hygiëne begint te letten krijg je angst. Bacteriën en virussen gaan vrolijk rond…
Ah! Rustdag. De O2-verzadiging stijgt naar 84%. Nima is tevreden. De zon bereikt Tangnag pas om 9u15. Dit is een koud gat. De stroom komt van zonnecellen. Dus er is een zeer spaarzame verlichting in de diningroom. En op de kamer geen. Morgen trekken we verder naar Khare. Nog 5 koude nachten in sobere omstandigheden tot de top; wat is dat in een mensenleven?
In 5u30 stappen we naar de Mera Refuge in Khare (4899 m). De trail naar boven is easy en loopt door een prachtig stukje Khumbu: rechts het machtige Mera Peak Massief en voor de rest een schare 6000-ders met hun toppen en gletsjers wit blinkend in de zon en dat in contrast met bijna zwarte rotsen.
De Mera Refuge is de mooiste lodge waar ik in Nepal geslapen heb. We overnachten er met een 10-tal klimmers plus hun sherpa’s/dragers. De gelagzaal is Westers met een Italiaanse Barista-automaat. En apple pie, biefstuk en kip op het menu. De slaapkamers zijn as usual: zeer klein, gebroken vensters, te korte bedden en vooral niet geïsoleerd.
’s Morgens ben ik fysiek nog moe van het omhoog komen. Maar het is vandaag mijn 2e rustdag. Bij het ontbijt praat ik met een Zwitsers koppel, Beat en Sylvie. Zij vertrekken straks over Mera La naar Baruntse BC waar ze 3 sneeuwroutes willen proberen. Zij adviseren mij vandaag en morgen absolute rust om me zo op te laden voor de toppoging. Gewoon rusten, eten, drinken, niets doen. Gelet op hun ervaring schrap ik onmiddellijk de geplande acclimatisatietocht naar viewpoint 5213 m. Na het ontbijt maken Nima en ik een nieuw strijdplan op. Vandaag en morgen platte rust. Zondagnamiddag naar Mera La BC, een troosteloos koud kamp aan de voet van de Mera Glacier. Maandag door naar High Camp en dinsdag een toppoging. De voorspelling spreekt dinsdag van 50 km/u wind. Dat is haalbaar. Ik heb een kans. De wind is finaal de bepalende factor voor succes op Mera Peak!
Weer een rollercoaster! Een zeer slechte nacht door opgeblazen darmen. Ik sta echt vermoeid op. “De top is weg”, spookt het door mijn hoofd. Een sober ontbijt nemen. Nima stelt voor om ondanks mijn darmklachten toch de acclimatisatietocht naar het viewpoint (5213 m) te doen. Ik kruip naar boven. Ik ben een volger geworden: one-two, een-twee, …voetje voor voetje. Maar het uitzicht is schitterend. Ik neem panoramafoto’s van de Mera Peak noordflank en van de route naar de top. Enorme sneeuwpluimen op de graat maken duidelijk dat de wind vandaag niemand op de top toelaat. Als ik snel herstel is de top dinsdag misschien toch nog haalbaar.
Naar Mera Peak High Camp
Ik vertrouw Nima. Ik heb het gevoel dat hij alles in het werk stelt om ondanks mijn zwakkere momenten, dinsdag op de top te staan. We hebben in het verleden al met andere gidsen gewerkt. Mijn crew van Arnold Coster Expeditions werkt zeer professioneel en resultaat gericht.
De windvoorspellingen wijzigen en we moeten 1 dag vroeger, maandag dus, onze toppoging proberen. D.w.z. dat we morgen al naar Mera Peak High Camp moeten. Mijn maag speelt op, ik ben de koude beu, de sobere leefomstandigheden, het rudimentaire toilet, … So, we’ll try. Nima spreekt af met de climbingguide die het traject op de gletsjer gaat leiden.
De tocht splitst in 2 grote delen: een aanloop naar crampons-point en dan op de Mera Glacier naar High Camp (HC). Het stuk naar crampons-point is gevaarlijk door de bevroren firn van vorige week die op deze hoogte keihard blijft. We zullen 8 uur nodig hebben tot in High Camp. Mijn zwaarste dag op een berg ooit! Eens op 5400 m boven op het gletsjerplateau komen we in de wind. Hij is toch sterker dan aangekondigd en neemt nog in kracht toe. Van rechts uit het westen blaast hij hard over het gletsjerplateau. De schoenen van onze climbingguide verdwijnen in de voortjagende sneeuw. “Hiervan moet ik een foto nemen” denk ik, maar ik heb de moed niet meer om mijn toestel uit te halen. En de namiddag vordert al. Ik concentreer mij om op het aangestampte sneeuwspoor te blijven. Maar de wind waait mij er gewoon uit. Ik beland met beide benen in de diepsneeuw. Vermoeiend. 1 uur voor HC komt Ang Gen ons tegemoet met warm water en neemt mijn rugzak over. Nima tovert nog een colaflesje te voorschijn voor extra suikers. Zonder die mannen was ik hier nu niet. Vlak voor HC ligt er nog een helling van 20°. Het vraagt mijn laatste krachten. High Camp zelf ligt lager dan de graat, achter een rots en is vanavond vrij van wind. Rust in het hoofd.
Mera Peak High Camp (5802 m) biedt een van de mooiste uitzichten van Nepal en het zicht is gelijk aan de top-view. Ik krijg mijn koepeltentje toegewezen en we eten noedelsoep en Dal Bhat in de geïmproviseerde keuken die tegen de rotswand aan is getimmerd. Mijn O2 staat op 70%, wat normaal is bij aankomst op deze hoogte. De benen voelen te moe om morgen de tocht naar de top aan te vatten. Visueel is het alsof je de top kan aanraken maar het is nog 6 uur stappen vanaf hier. O zo ver … Die inhoud heb ik niet meer. En je herstelt niet meer op 5800 m. “Opa-Berg” zijn Mera Peak beklimming stopt in HC.
Vannacht heb ik meer gesoesd dan echt diep geslapen, met af en toe een “inhaal-ademhaling”. De eerste paar keer bezorgt mij dat een benauwd gevoel van luchttekort. Ik neem geen Diamox. Voor mezelf wil ik een zuivere benadering. Morgen het Everest-Makalu panorama inblikken en terug naar mijn familie, naar de Westerse cultuur.
Ik kan goed ontbijten. De O2 staat terug op 80%. De climbingguide wil onmiddellijk na het ontbijt afdalen, maar ik weiger. De zon staat nog achter de Mount Everest- en Makalukammen. Nu, om 7 uur, de panorama-foto’s trekken heeft geen enkele zin. Om 9u30 is de zon voldoende opgeschoven en belicht de bergkammen en -flanken van rechts. Het fotomoment is aangebroken: het moet goed zijn. Ik kom hier nooit meer.
Op het nijdige hellinkje om boven HC te geraken ben ik direct buiten adem en moet al een pauze inlassen. De top vandaag proberen had dus geen zin. Maar het uitzicht op High Khumbu is hier mind-blowing. In het midden beheerst de machtige kam van Peak 41 en het topje van Baruntse het beeld. Links het zwarte blok van Nuptse-Everest-Lhotse. Rechts de Makalu en dan de Chamlang, nog zo’n iconische Nepalese top. Om dit te zien, ben ik gekomen. Ik voel mij klein, te midden van natuurkrachten die absoluut zijn. Nu concentratie gevraagd: statief echt goed pas opstellen, alle functies manueel instellen, zorgen voor voldoende overlap tussen de beelden, … Het HC-panorama wordt opgebouwd. Na 1,5 u foto’s ben ik mentaal leeg. Maar ik denk dat het erop staat.
Na een noedelsoep stormen ook wij om 11 u naar beneden. Het stuk van crampons-point naar de Mera Refuge is afdalend nog gevaarlijker! In de namiddag komen ook Beat en Sylvie de diningroom binnen! Beat is de enige andere “Opa-alpinist” die ik de afgelopen 2 weken heb ontmoet. Zij zijn onderweg naar Baruntse BC door de vele sneeuw teruggedreven. Zelf hun Sherpa’s zien er afgepeigerd en doodmoe uit. Dat zie je niet veel. Zij gaan nu 2 dagen rusten en dan Mera Peak proberen. Dat kan lukken.
Terug naar Lukla
Na een goed ontbijt vertrek ik tevreden uit Mera Refuge. Mera Peak High Camp is een mooie afsluiting van mijn Himalaya-verkenningen. Ik ben over een gletsjerplateau met sterke wind in de hoge Himalaya gestapt. En met waarschijnlijk een van de mooiste panorama’s van Nepal op mijn geheugenkaart. Afdalen dus naar Khote.
Om van Khote terug naar Lukla te stappen, krijg je nog eens 2 vierduizenders onder de zolen geschoven. Je stapt in 2 dagen over de Zatrwa La (4610 m) naar Lukla. Maar de Zatrwa La is eigenlijk een opeenvolging van 8 overgangen, steeds hoger, in Nepali flat. Ik kom de eerste avond leeg aan in Chetrabu (4260 m). De 2e zwaarste trekkingdag van de tocht. ’s Anderendaags na de hoofdcol volgt dan de lange afdaling naar Lukla. Morgen slapen in Kathmandu, weer in de Westerse cultuur. Ik verlang ernaar.
Terug in België blijkt er dan een tumor boven mijn pancreas te groeien die op mijn maag en darmen drukt. Terwijl ik dit schrijf wacht ik op de start van mijn chemotherapie. Mera Peak, mijn foto’s en een artikel in Monte zijn plotseling niet meer zo belangrijk.
Tekst en foto’s Patrick Van Grootven
Maart 2022
